Ο Ψυχίατρος Παιδιών & Εφήβων μπορεί να βοηθήσει στα ακόλουθα:

Παιδιά με:

·         Κακή επίδοση στο σχολείο, παρά το γεγονός ότι το παιδί  προσπαθεί σκληρά.

·         Σοβαρή ανησυχία ή άγχος, όπως φαίνεται από τη συχνή άρνηση να πάει σχολείο, να πάει  για ύπνο ή να λάβει μέρος σε δραστηριότητες που είναι ανάλογες της ηλικίας του.

·         Συχνές σωματικές ενοχλήσεις, χωρίς γνωστή ιατρική αιτιολογία.

·         Ενούρηση/Εγκόπριση.

·         Υπερκινητικότητα  (με ή χωρίς δυσκολία στη συγκέντρωση της  προσοχής).

·         Συχνούς  εφιάλτες.

·         Συνεχής ανυπακοή ή επιθετικότητα.

·         Συχνές και ανεξήγητες εκρήξεις θυμού.

·         Απειλές ότι θα βλάψει ή να σκοτώσει τον εαυτό του.

·         Χρόνια Νοσήματα π.χ. Σακχ. Διαβήτης

 Προ-έφηβοι και έφηβοι με:

·         Σημαντική πτώση στη σχολική επίδοση.

·         Δυσκολία να αντιμετωπίσει  προβλήματα και τις καθημερινές δραστηριότητες.

·         Σημαντικές αλλαγές στον ύπνο ή/και τις διατροφικές συνήθειες.

·         Ακραίες δυσκολίες συγκέντρωσης  στο σχολείο ή στο σπίτι.

·         Έντονη σεξουαλική συμπεριφορά.

·         Παρατεταμένη χρήση αλκοόλ ή/και ναρκωτικών

·         Διαρκή, παρατεταμένη κακή διάθεση και συμπεριφορά, που μπορεί να συνοδεύεται από μείωση της όρεξης για φαγητό, δυσκολία στον ύπνο ή σκέψεις θανάτου.

·         Ισχυρές  ανησυχίες και αγωνίες  για την καθημερινή ζωή, όπως στο σχολείο ή την κοινωνικοποίηση.

·         Συχνούς εφιάλτες.

·         Απειλές για αυτοτραυματισμό  ή ότι θα κάνει κακό στους άλλους ή  αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

·         Συχνές εκρήξεις θυμού ή επιθετικότητας.
Επαναλαμβανόμενες απειλές ότι θα φύγει από το σπίτι.

·         Παραβίαση των δικαιωμάτων των άλλων,  σκασιαρχείο, κλοπές ή βανδαλισμοί.

·         Παράξενες σκέψεις, πεποιθήσεις ή ασυνήθιστες συμπεριφορές, μη δικαιολογημένος φόβος  να γίνουν παχύσαρκοι, υπερβολική δίαιτα, πρόκληση εμετών ή/και χρήση καθαρτικών για έλεγχο ή  απώλεια βάρους.

Γονείς και Οικογένειες με:

·         Διαζύγιο ή Δυσαρμονία μεταξύ των συζύγων.

·         Υιοθεσία.

·         Πένθος, δυσκολίες στο χειρισμό νέων καταστάσεων (μετανάστευση, ανεργία, έλευση νέου μέλους ή νέου παιδιού στην οικογένεια, χρόνια νόσος κλπ.).

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟΥ. ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ;

 Θέκλη Κοτζιά, Ψυχίατρος Παιδιών και Εφήβων

 Τηλ. 99779548

Για πολλά παιδιά, η πρώτη πραγματική εμπειρία  με την απώλεια συμβαίνει όταν ένα κατοικίδιο ζώο πεθάνει. Όταν πεθάνει ένα κατοικίδιο, τα παιδιά περισσότερο χρειάζονται παρηγοριά, αγάπη και  υποστήριξη παρά  περίπλοκες ιατρικές ή επιστημονικές εξηγήσεις για την κατάσταση. Οι αντιδράσεις των παιδιών για το θάνατο ενός κατοικίδιου  θα εξαρτηθούν από την ηλικία και το αναπτυξιακό στάδιο στο οποίο βρίσκονται. Παιδιά 3 έως 5 ετών θεωρούν το θάνατο ως μια προσωρινή και  αναστρέψιμη κατάσταση. Μεταξύ των ηλικιών 6 και 8, τα παιδιά αρχίζουν να αναπτύσσουν μια πιο ρεαλιστική κατανόηση της φύσης και των συνεπειών του θανάτου. Σε γενικές γραμμές γύρω στην ηλικία των 9 ετών τα παιδιά κατανοούν πλήρως ότι ο θάνατος είναι μόνιμος και οριστικός. Για το λόγο αυτό, τα πολύ μικρά παιδιά θα πρέπει να ενημερωθούν ότι όταν ένα κατοικίδιο ζώο πεθαίνει, θα σταματήσει να κινείται, δεν βλέπει ή δεν ακούει  πια και δεν θα ξυπνήσει και πάλι. Μπορεί να χρειαστεί η εξήγηση αυτή να επαναληφθεί πολλές φορές.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι που οι γονείς μπορούν να πουν στα παιδιά τους ότι το κατοικίδιο ζώο έχει πεθάνει. Είναι συχνά χρήσιμο να κάνουν τα παιδιά να νοιώσουν όσο πιο άνετα γίνεται (χρησιμοποιήστε μια κατευναστική φωνή, κρατήστε το χέρι τους ή κρατήστε τα αγκαλιά) σε ένα οικείο περιβάλλον. Είναι επίσης σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς όταν λένε στα παιδιά ότι το κατοικίδιο ζώο έχει πεθάνει. Προσπαθώντας να τα προστατεύσουμε  με ασαφείς ή ανακριβείς εξηγήσεις μπορεί τότε να δημιουργηθεί άγχος, σύγχυση και δυσπιστία.

Τα παιδιά έχουν συχνά ερωτήματα μετά το θάνατο ενός κατοικίδιου, όπως τα εξής: Γιατί πέθαινε το ζωάκι μου; Είναι δικό μου το λάθος; Πού έχει πάει το σώμα του ζώου μου; Θα το ξαναδώ; Αν το θέλω πολύ και είμαι πραγματικά καλός μπορώ να το κάνω να έρθει πίσω; Μήπως ο θάνατος κρατήσει για πάντα;

Είναι σημαντικό να απαντήσουμε σε τέτοια ερωτήματα απλά, αλλά ειλικρινά, με όρους και έννοιες που το παιδί καταλαβαίνει. Τα παιδιά μπορεί να εμφανίσουν θλίψη, θυμό, φόβο, άρνηση  και  ενοχή, όταν το κατοικίδιο ζώο τους πεθάνει. Μπορεί επίσης να ζηλέψουν  τους φίλους με κατοικίδια ζώα.

Όταν ένα κατοικίδιο ζώο είναι άρρωστος ή πεθαίνει, καλό θα ήταν οι γονείς να αφιερώσουν χρόνο  μιλώντας με το παιδί σχετικά με τα συναισθήματα του. Εάν είναι δυνατόν, είναι χρήσιμο να έχει το παιδί την ευκαιρία να  πει αντίο πριν να πεθάνει το ζώο. Οι γονείς μπορούν να χρησιμεύσουν ως μοντέλα όταν μοιράζονται  τα συναισθήματά τους με τα παιδιά τους. Αφήστε το παιδί σας να γνωρίζει ότι είναι φυσιολογικό να χάσει ένα κατοικίδιο και μετά το θάνατό  ενθαρρύνετε το να εκφράσει  ερωτήσεις και απορίες που μπορεί να έχει.

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να θρηνήσουν τα παιδιά το κατοικίδιο τους. Πρέπει να δοθεί χρόνος για να θυμηθούμε το ζώο τους. Βοηθά να μιλήσουμε για το κατοικίδιο ζώο με τους φίλους και την οικογένεια. Πρέπει να αφήσουμε το παιδί να πενθήσει με τον δικό του τρόπο. Μετά την απώλεια, τα παιδιά πιθανά να θέλουν να το θάψουν, να κάνουν ένα μνημόσυνο, ή μια τελετή. Άλλα παιδιά μπορεί να γράφουν ποιήματα και ιστορίες, ή σχέδια του κατοικίδιου ζώου. Είναι συνήθως καλύτερο να μην αντικατασταθεί αμέσως το ζώο που έχει πεθάνει.

Ο θάνατος ενός κατοικίδιου ζώου μπορεί να προκαλέσει ένα παιδί την ανάμνηση και άλλων  επώδυνων απωλειών που έγιναν στο παρελθόν. Ένα παιδί που φαίνεται να είναι συντετριμμένο από τη θλίψη  και δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει στην
κανονική του ρουτίνα, μπορεί να επωφεληθεί από την αξιολόγηση και παρέμβαση ενός εξειδικευμένου(στα παιδιά και έφηβους) επαγγελματία ψυχικής υγείας.

(Παρακαλώ να μην γίνεται χρήση του κειμένου χωρίς αναφορά του ονόματος της συγγραφέως και της πηγής από όπου προήλθε)

Πηγή: American Academy of Child and Adolescent Psychiatry